Sergueï Lavrov bij zijn aankomst in Anchorage, met een bijzondere boodschap.

De ontmoeting tussen Trump en Poetin in Anchorage heeft tot veel uiteenlopende reacties geleid, variërend van enthousiasme over de “overwinning van Rusland” tot bezorgdheid over “het in de steek laten van de bondgenoten door Trump”, van de zekerheid dat vrede in Oekraïne bijna een feit was tot de angst dat de Verenigde Staten het land tot capitulatie zouden dwingen.

En dan: de Verenigde Staten hebben ingestemd met een nieuwe wapenverkoop aan Oekraïne voor bijna een miljard dollar, waaronder 3350 langeafstandsraketten waarmee veel verder achter de Russische linies kan worden geslagen dan met de vorige wapens mogelijk was; de regering-Trump handhaaft douanerechten van 50%, die neerkomen op secundaire sancties, tegen India, expliciet om dit land te straffen voor het blijven kopen van Russische olie; De Oekraïense generaals worden nog steeds “geadviseerd” vanuit het hoofdkwartier van het Amerikaanse leger in Wiesbaden, en er is geen sprake meer van het stopzetten van de inlichtingen- en satellietgeleidingdiensten – de onderbreking daarvan gedurende enkele dagen in februari jongstleden had een begin van een debacle veroorzaakt. Is dit geen vreemde manier om vrede met Rusland te zoeken?

Het lijkt erop dat de regering-Trump, of een deel daarvan, van mening is dat de proxy-oorlog in Oekraïne niet meer door de NAVO kan worden gewonnen, dat de pogingen om Rusland op de knieën te dwingen niet hebben gewerkt en dat er geen hoop meer is om dat te bereiken. Geconfronteerd met de grote uitdaging die de opkomst van China vormt, wil zij zich ontdoen van het Oekraïense moeras.

Maar tegelijkertijd kunnen de Verenigde Staten op geen enkele manier een echte nederlaag van de NAVO in Oekraïne toegeven. Want het bereiken van echte vrede in Oekraïne zou voor Rusland niets minder betekenen dan een herdefiniëring van een globale vredesarchitectuur in Europa, gebaseerd op het fundamentele principe van ‘wederzijdse veiligheid’. Dat betekent in feite dat de VS afzien van de onderwerping van Rusland, het centrale doel van de NAVO sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie, en daarmee het in gevaar brengen van de mondiale suprematie van de Verenigde Staten. Dat is iets wat de Verenigde Staten, met hun 40 biljoen dollar aan schulden, ondersteund door de dominantie van de dollar, zich eenvoudigweg niet kunnen veroorloven, ongeacht de naam van de president.

Deze dubbele dwang – de noodzaak om zich terug te trekken, de noodzaak om te blijven om een nederlaag te voorkomen – verklaart ongetwijfeld de inconsistenties in het beleid van Trump ten aanzien van Oekraïne. In Alaska had hij gehoopt de Russische positie te kunnen verzachten, in de overtuiging dat het alleen maar ging om een verovering van grondgebied en een herstel van potentieel lucratieve economische betrekkingen. En een rode loper. Maar Rusland heeft, met name via de stem (en de trui) van Lavrov, duidelijk gemaakt dat het tijdperk van naïviteit voorbij is.

De NAVO kan niet afzien van het winnen van haar oorlog tegen Rusland

In paniek dat er een akkoord zou worden gesloten tussen de twee echte hoofdrolspelers in de oorlog, haastten de Europeanen zich om Zelensky te begeleiden, waarbij ze deden alsof ze zich aansloten bij een ‘vredesproces’, maar tegelijkertijd voorwaarden stelden die het volstrekt onmogelijk maakten - met name door aan te dringen op de militaire aanwezigheid van NAVO-leden, omgedoopt tot ‘Coalitie van Vrijwilligers’, de directe aanleiding voor de Russische militaire operatie in 2022.

En om er zeker van te zijn dat onderhandelingen haar droom van een totale nederlaag van Rusland niet in duigen laten vallen, benadrukt de hoge vertegenwoordiger van de EU voor buitenlandse zaken, Kaja Kallas, dat de bevroren tegoeden in ieder geval niet aan Rusland zullen worden teruggegeven zolang Moskou geen herstelbetalingen aan Oekraïne doet, zelfs niet in het geval van “vredesakkoorden”. Alleen verslagen landen betalen oorlogsherstelbetalingen: de enige “vrede” die de NAVO-leiders zich kunnen voorstellen, is de ineenstorting van Rusland.

Wat er ook gebeurt in Anchorage, duidelijke militaire signalen wijzen er eerder op dat de Oekraïners zich voorbereiden op een grote operatie tegen de Krim, met de volledige steun van de NAVO en het Amerika van Trump, die sommigen hardnekkig willen zien als ‘president van de vrede’.