Afgezien van ergens  een enkele stem die toevallig gehoord wordt over Oekraïne, zal niemand ontkennen dat onze grote media opvallend weinig onafhankelijk zijn ten opzichte van het officiële discours, dat perfect samengevat wordt door de uitspraak van Macron over Poetin: “het is een ogre aan onze poorten”.

Dat onze grote media de domheid en arrogantie van een dergelijke uitspraak niet hebben gehekeld, zegt veel over hun laffe houding.

Het begon op 27 februari 2022, de dag waarop Ursula von der Leyen een verbod afkondigde het uitzenden van Russia Today en Spoutnik op onze zenders. Hoe komt het dat journalisten hun verontwaardiging niet hebben geuit en de Europese Commissie niet hebben gedwongen om op haar stappen terug te keren? Waarschijnlijk waren Reporters Without Borders te druk bezig met het aan de kaak stellen van vermeende misdaden van China tegen de Oeigoeren...

Hoe komt het dat onze journalisten, die zo geneigd zijn om het gebrek aan persvrijheid in verre landen te veroordelen, zich niet massaal hebben gemobiliseerd tegen deze censuur, die alleen een oorlogsverklaring had kunnen rechtvaardigen? Maar noch de Europese Commissie had dat mandaat, noch de Europese leiders, die zonder de goedkeuring van hun respectieve parlementen hun landen tot medestrijders hebben gemaakt.

Al jarenlang krijgen onze dappere medeburgers dus alleen nog maar informatie voorgeschoteld die in overeenstemming is met de agenda van de NAVO, min of meer becommentarieerd en aangekleed naar gelang de stemming en het talent van de dienstdoende journalisten. En het Handvest van München? Verplicht dat journalisten niet om “de vrijheid van informatie, commentaar en kritiek te verdedigen”? Het resultaat van deze algemene berusting, die vooral onvergeeflijk is als het om openbare zenders gaat, is dat men de bevolking wil doen geloven dat Rusland een bedreiging vormt voor de veiligheid van Europa.

In de hitparade van nepnieuws neemt de zogenaamde Russische dreiging zeker een prominente plaats in. Zelfs als we aannemen – quod non – dat Poetin Europa zou willen opslokken, weet hij heel goed dat Rusland niet over de middelen beschikt om een dergelijke honger te stillen, noch in economisch opzicht, noch – en vooral – in demografisch opzicht. Bovendien is het moeilijk zich voor te stellen dat een land van 17 miljoen km² nog behoefte heeft aan uitbreiding. Dit is een logisch argument dat het establishment weigert te horen.

Hoe komt het dat journalisten in het veld, zoals Anne-Laure Bonnel, Christelle Néant of Régis Le Sommier, door onze grote media op de zwarte lijst worden gezet? Hoe komt het dat we Michel Collon, auteur van het uitstekende boek Ukraine, La guerre des images – De oorlog van de beelden, nooit meer op onze radiozenders horen? Hoe komt het dat de website Le Grand Soir vandaag de dag een inzamelingsactie organiseert om een documentaire te financieren over wat er werkelijk in Oekraïne gebeurt?

Hoe komt het dat de grote Franse en Belgische zenders hun studio's openstellen voor zogenaamde experts en militairen die door de NAVO zijn uitgezonden, en de toegang weigeren aan inlichtingenspecialisten zoals Éric Denécé¹, Caroline Galactéros, oprichtster van het denktank Géopragma, Jacques Baud, Zwitserse kolonel die voor de NAVO heeft gewerkt, en Benoît Paré, waarnemer van de OVSE in Oekraïne van 2015 tot 2022?

Hoe komt het dat bijvoorbeeld op 25 augustus 2025 op de RTBF een geliefde academica ongestraft oude anti-Russische clichés kon herhalen, gaande van gratuite beschuldigingen tot het veroordelen van intenties²?

Hoe komt het dat we in onze grote media bijna nooit briljante intellectuelen horen (zoals Annie Lacroix-Riz, Emmanuel Todd, Bruno Drweski, Jacques Sapir), of
Franse hoge officieren die zich vrijuit uitspreken (Hervé Carresse, Peer de Jong, Jacques Guillemin, Jacques Hogard, Alexandre Lalanne-Berdouticq, Henri Pinard-Legry), vrijuit sprekende diplomaten (zoals de Fransen Maurice Gourdault-Montagne en Michel Raimbaud, de Zwitsers Georges Martin en Jean-Pierre Vettovaglia of de Franstalige Rus Vladimir Fédorovski), pacifistische activisten (zoals Pierre Galand, Riccardo Petrella), enz.

Feit is dat de Europese “verantwoordelijken”, gesterkt door deze collectieve anti-Russische hysterie, die door onze media wordt getolereerd of zelfs georkestreerd, hebben besloten om 800 miljard euro uit te geven aan bewapening, ten koste van het economisch, sociaal en milieubeleid, dat dringend aan herfinanciering toe is.

De tragische absurditeit van de situatie wordt door Jacques Baud als volgt samengevat: “Zelensky verbindt zich ertoe wapens te kopen met geld dat hij niet heeft, van Amerikanen die niet de wapens hebben die ze zouden willen verkopen, voor Europeanen die niet het geld hebben om dat te betalen, en al deze overeenkomsten zijn ondertekend door Ursula von der Leyen, die niet bevoegd is om dit soort transacties te doen.”³

Er is echter een sprankje hoop: het recente besef van de vakbonden dat er een verband bestaat tussen de brute aanvallen op de sociale verworvenheden en de financiële kloof die is ontstaan door de koppigheid van de Europese leiders om Rusland te willen verslaan. De dag zal spoedig komen dat de oorlogszuchtige vlucht naar voren van Starmer, Macron, Merz en anderen zoals De Wever zal worden gestopt door de woede van de bevolking.

1. Helaas werd Éric Denécé, de grote Franse inlichtingenspecialist, die veel (te veel?) wist, op 9 juni 2025 “zelfmoord” gepleegd in zijn auto aangetroffen.
2. https://auvio.rtbf.be/media/les-cles-les-cles-3373063 (08:38).
3. https://www.youtube.com/watch?v=KBgyttIsg50 (09:33).