“We zijn aangekomen in Damascus, Syrië, een land vol hoop en optimisme voor een betere toekomst...”. De tweet van onze voormalige minister van Buitenlandse Zaken en recente Europese commissaris voor Humanitaire Hulp, Hadja Lahbib, verwoordt duidelijk de euforie die door het westerse kamp waart bij de aankondiging van de inname van Damascus door groepen die officieel als terroristen worden bestempeld. Het was waarschijnlijk nog niet zo lang geleden moeilijk voor te stellen dat de val van Damascus door toedoen van de oprichter van de Syrische tak van Al Qaida, 'Abu Mohammed al-Julani'1, zoveel enthousiasme zou opwekken in onze media en bij onze politici.
De bevrijders van Syrië die door onze media worden bejubeld, paraderen rond Damascus trots met de Afghaanse en Tsjetsjeense vaandels, of die van het al-Nostra Front (al-Qaeda), zogenaamd losgekoppeld van al-Julani's Hayat Tahrir al-Sham (HTS); de aan de HTS gelieerde milities aarzelen niet om de plotseling tolerante en diversiteitlievende woorden van hun leider openlijk tegen te spreken, en bedreigen openlijk de christelijke, sjiitische en alawitische kuffaren2 ; Op oude video's is te zien hoe de nieuwe minister van Justitie openbare executies van overspelige vrouwen voorgaat in het gouvernement Idleb, waar de HTS vroeger heerste3; op het X-netwerk verschijnen steeds meer beelden en verslagen van moorden en wreedheden tegen de Alawitische religieuze minderheid door gewapende extremistische facties die banden hebben met de nieuwe regering, waardoor de vrees wordt gewekt dat er een sluipende genocide aan de gang is.
Op 23 januari vielen gewapende mannen in bestelwagens en pick-ups Fahel binnen, een Alawitisch dorp [in de buurt van Homs]. Ze begonnen in het wilde weg te schieten, vernielden huizen en arresteerden tientallen mannen. Volgens getuigen sloegen de gewapende mannen de dorpelingen, mannen, vrouwen en ouderen. Religieuze symbolen werden vernield en huizen geplunderd. (...) Nadat de gewapende mannen waren vertrokken, telden de dorpelingen 58 doden.
Maar gelukkig houden onze mainstream media dit soort zaken met respect in de doofpot; niets kan het enthousiasme van onze politici temperen: nu Syrië bevrijd is van Al Qaeda, is er ruimte voor hoop en optimisme!
Ten tijde van de inname van Damascus had al-Julani nog steeds een prijs van 10 miljoen dollar op zijn hoofd van de Verenigde Staten als Specially Designated Global Terrorist. In 2018 maakte de voormalige Franse minister van Buitenlandse Zaken Jean-Yves Le Drian zich zorgen dat de huidige bevrijders van Syrië opnieuw zouden kunnen opduiken in Frankrijk: “het Syrische en Russische offensief [op Idlib] zou een bedreiging vormen voor de veiligheid van Europa ... Er is een veiligheidsrisico in zoverre dat het gebied de thuisbasis is van vele jihadistische groepen, die meestal beweren al-Qaeda te zijn, met een aantal tussen de 10.000 en 15.000, en die in de toekomst een bedreiging zouden kunnen vormen voor onze veiligheid”. Jihadisten zijn gewoon goed voor Syrië.
Perceptie beheren
Al deze ongemakkelijke realiteiten zijn verdoezeld door hopen eenzijdige berichten over de vreugde van jonge Syriërs, bevrijd van de tirannie van de Assads, de opening van de gevangenissen van de beruchte Sednaya gevangenis en verhalen over wreedheden die worden toegeschreven aan de beulen van het “regime”. Of deze nu authentiek zijn of niet, wie is er nog geïnteresseerd in dit soort details? Net als bij het “bloedbad van Timisoara” zullen de media niet al te kieskeurig zijn.
Het is zeker dat ten minste sommige Syriërs blij zijn met het vooruitzicht van een opheffing van de criminele sancties die de economie zo verwoest hebben, en van een einde aan de zeer reële corruptie en afpersing van de ordehandhavers die de Syrische regering niet langer kon betalen - terwijl aan de andere kant de jihadisten regelmatig en goed betaald werden door de gulle buitenlandse sponsors van de “Syrische revolutie”.
Natuurlijk is er geen reden om het bestaan van martelingen in Syrische gevangenissen te ontkennen. Het land bij uitstek van de mensenrechten maakte tijdens de Algerijnse oorlog immers massaal gebruik van marteling en richtte op grote schaal willekeurige slachtingen aan. Oorlog, laat staan een lange burgeroorlog, kweekt wreedheden aan beide kanten. Maar de truc van propaganda is om de onderliggende realiteit te verdoezelen door te focussen op de 'wreedheden' aan slechts één kant, en zo een regimewisselingsoperatie te rechtvaardigen door huurlingen die gedreven worden door een obscurantistische ideologie (en duizenden dollars) - en die zeker niets te leren hebben van de martelpraktijken van het afgezette regime4.
Vanaf het begin van de Syrische burgeroorlog is de oorlog over beelden in verhouding geweest met wat er op het spel staat. Het seculiere, socialistische Syrië, een bondgenoot van Rusland en gekant tegen Israël, moest gebroken worden, en de beslissing was al lang voor de zogenaamde “Arabische Lente” genomen: in 2006 onthulde generaal Wesley Clark van de VS dat hij in 2001 een memo had gekregen waarin beschreven stond “hoe we in vijf jaar zeven landen gaan elimineren. Te beginnen met Irak, dan Syrië, Libanon, Libië, Somalië, Soedan en tot slot Iran”5 Damascus vandaag, Teheran morgen?
Het officiële mediaverhaal, dat eindeloos wordt herhaald, beweert dat de Syrische burgeroorlog werd uitgelokt door de bloedige onderdrukking van vreedzame pro-democratische demonstraties. En toch waren de eerste demonstraties op de dag van het hooggebed bij de uitgang van de moskeeën in Deraa, het bolwerk van de Moslim Broederschap, duidelijk sektarisch van aard, net als hun tegenhanger in Benghazi, en hadden ze van meet af aan niet de intentie om vreedzaam te zijn6. De eerste incidenten werden versterkt door opruiende verklaringen van de Verenigde Staten en NAVO-landen, die het “regime” eenzijdig veroordeelden, en door mysterieuze sluipschutters die schoten op deelnemers aan de begrafenissen van de eerste doden, een terugkerend kenmerk van pogingen tot destabilisatie, van Venezuela (2002) tot Oekraïne (2014).
Maar het heeft geen zin: het beeld van een bloeddorstige tirannie die schiet op haar mensen die vreedzaam vrijheid eisten is onuitwisbaar, onmogelijk in twijfel te trekken en zelfs zonder blikken of blozen overgenomen door vrijwel alle progressieven. De erfgenamen van Goebbels waren opmerkelijk effectief.
“We willen dat de Russen weggaan!”
“Bijna 17 miljoen mensen hebben humanitaire hulp nodig [in Syrië]. Ik ben hier om ervoor te zorgen dat deze mensen de dringende hulp krijgen die ze nodig hebben” vervolgde Hadja Lahbib op X. Voor voormalig president Biden is dit een “historische kans voor het Syrische volk, dat al zo lang lijdt, om een betere toekomst op te bouwen”.
We zijn ontroerd door zoveel medeleven. Je zou bijna vergeten dat als 17 miljoen Syriërs zo'n grote nood hebben aan humanitaire hulp, dit rechtstreeks te wijten is aan de economische sancties opgelegd door het Westen, en de confiscatie van landbouwgrond en olierijkdommen door de bezetting van Oost-Syrië door de Verenigde Staten en hun Koerdische proxies (met de hulp van Belgische F-16's in het bijzonder), die veel heeft gedaan om de betere toekomst die de heer Biden zo vurig wenst voor het Syrische volk in gevaar te brengen.
“Rusland is vernederd in Syrië”: De nieuwe hoge vertegenwoordiger van de EU voor buitenlandse zaken, Kaja Kallas, doet geen poging om haar tevredenheid te verbergen. “Wat we in Syrië hebben gezien is dat [de Russen] niet in staat zijn om te blijven vechten, dat ze te verslaan zijn, dat ze verslagen kunnen worden en dat Oekraïne kan winnen!”7
Nu het land in handen van de jihadisten is gevallen, overweegt de Europese Unie de sancties op te heffen, waarschijnlijk op één centrale voorwaarde: de sluiting van de twee Russische militaire bases die toegang geven tot de Middellandse Zee. “We willen dat de Russen vertrekken”, zegt de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken openlijk. “We zouden heel blij zijn als de nieuwe autoriteiten hen uitzetten. Dat zou onze boodschap zijn”, zegt een hoge EU-functionaris. “Veel ministers hebben gezegd dat dit een voorwaarde moet zijn voor het nieuwe Syrische leiderschap”, bevestigt Kaja Kallas.
De steun van de NAVO-landen voor het door terroristen veroverde Syrië strookt volledig met hun steun voor Israël en hun vermeende strijd tegen het terrorisme. De sancties gingen niet over mensenrechten, vrijheid of democratie. Wat geeft het Westen eigenlijk om het Syrische volk? Na 14 jaar hebben ze eindelijk gekregen wat ze wilden: een nederlaag voor Rusland en de vernietiging van de laatste staat in de regio die de Palestijnse zaak steunt. Hoe kunnen we Afghanistan vergeten, dat opzettelijk werd vernietigd om de Sovjets een strategische nederlaag toe te brengen?
De machtsovername door nog steeds ongeschoren fundamentalisten, hoe volgzaam en Israël-compatibel ze ook proberen te lijken, biedt ook een uitstekend voorwendsel voor Israël en de Verenigde Staten om hun bezettingen voor onbepaalde tijd te verlengen.
“Een land vol hoop en optimisme voor een betere toekomst”? Afghanistan is na 40 jaar nog steeds niet verlost van deze criminele beslissing om de obscurantisten te bewapenen. Over een paar jaar zullen dezelfde kranten die zich vandaag verheugen (voor het Syrische volk!) over de val van de “slager van Damascus” misschien wel artikelen publiceren met veel sympathie voor een Syrië dat verscheurd is door sektarische strijd en terrorisme, zoals ze dat doen voor Irak, Libië en Somalië - zonder er ooit in te slagen de puntjes met elkaar te verbinden.
1. echte naam Ahmed al-Charaa
2. https://x.com/timand2037/status/1880695248420233317
3. https://observers.france24.com/
4. https://stj-sy.org/en/hts-did-not-spare-women-detention-or-physical-abuse/
5. https://arretsurinfo.ch/video-quand-le-general-wesley-clark-devoilait-le-plan-des-etats-unis-pour-envahir-7-pays/
6. Zie het artikel van Vladimir Caller in dit nummer
7. El Pais, 22/12/2024